Veysel Karani Hazretleri

Veysel Karani Hazretleri

Mübareğin çok yaşlı bir annesi vardır Hem kör hem de kötürümdür Veysel Karani onun eli ayağı gözü kulağıdır Yedirir içirir yıkar paklar Kadıncağıza bebek gibi bakar Ne derse ama ne derse yapar En olmayacak arzularını bile ikiletmez Bir yüz ifadesinden bin mânâ çıkarır ve hepsini de getirir yerine Tabiri caizse anasına kölelik eder

Veysel Karani Hazretleri haram bilmez yalan söylemez Hoş sahrada bir başına dolanan böylesi bir insanın günaha girme şansı da azdır ya O gün boyu zikreder af diler Ümmet-i Muhammede dua eder Ama en bilinen özelliği Allah ve Resulüne duyduğu tarifsiz aşktır Veysel Karani’nin tek arzusu vardır Yüzü suyu hürmetine kainatın yaratıldığı Server’i görebilmek Efendimizi düşündükçe burnunun direği sızlar yüreği bir hoş olur Yumruk iriliğinde bir şeyler gelir oturur boğazına Hani o anlaşılamayan ve anlatılamayan şeyler

Ve gün gelir muhabbet ve Muhammed kelimeleri yüreğinde buluşur dışarı taşar Efendimizin hasreti kor olur ciğerini yakar Onu bir kez ama bir kez görebilse bir solukluk olsun sohbetinde bulunabilse ve adına sahabe denilen kutlu kadroya katılabilse

Annesi itiraz etmese de bu yolculuğa razı değildir Omuzlarını kaldırıp boynunu büker Mahzun bir üslupla “İstiyorsan git!” der “Git bakalım beni kime emanet edeceksen?” Doğrusu onu bırakabileceği kimse yoktur Bu yaşlı kadına incitmeden kim bakabilir ki? Onun nazını kim çeker sonra?

HASRETİNİ YÜREĞİNE GÖMER
Üveys hasretini yüreğine gömer Bir daha bu konuda tek kelime etmez Ama o günden sonra daha fazla ağlar daha fazla yalvarır Aşkını kayalara kumlara anlatır Kuşlarla develerle dilleşir serin seher yeliyle selâmlar yollar Haremeyn’e Ve ufuklar perde perde açılır dağlar çekilir aradan Artık o günboyu ibadet eder sürüyü melekler bekler Hayvanlar mı? İnanın muma döner

Evet Üveys Allah Resulünün muhteşem sohbetine (madde planında) erişemez ama mânâ aleminde çok şeye kavuşur Efendimizle aralarında imrenilecek bir dostluk başlar Hoş onlar için mesafelerin ne önemi vardır Öyle ya alan uygun veren olgun olduktan sonra “feyz” nehir olur akar

Serveri Kainat zaman zaman mübarek yüzlerini Karen taraflarına döndürür ve “Yemen cihetinden rahmet rüzgarları esiyor” buyururlar “İhsan ve iyilikte Tabiinin en iyisi Üveys-i Karni’dir!”

MÜJDELER
Yine Efendimiz buyururlar ki: “Ümmetimden bir kimse vardır ki Kıyamet günü Rabia ve Mudar kabilelerinin koyunlarının kılları adedince insana şefaat edecektir” (ki bu iki kabile sürülerinin çokluğu ile tanınırlar)
Eshab-ı kiram sorar:
- Ya Resullallah kimdir bu nasipli?
- Allahın kullarından biri
- Peki adı nedir?
- Üveys!
- Ya memleketi?
- Karen!
- O sizi gördü mü?
Efendimiz mânâlı mânâlı gülümser “Baş gözü ile hayır!” derler Sahabeden “Hayret!” diyenler olur “Size böylesine aşık olan biri nasıl oluyor da koşmuyor huzurunuza?” Efendimiz izah eder: - Onun gelmemesi de bana olan bağlılığındandır İhtiyar bir annesi vardır İman etmiştir Ancak gözleri görmez hareket edemez Üveys gündüzleri deve çobanlığı yapar kazandığını annesine harcar”
Hazret-i Ebubekir sorar:
- Ya Resulallah biz onu görür müyüz?
Efendimiz mübarek kafalarını “ne yazık ki hayır” manasında sallar “Sen göremezsin” buyururlar ama Hazret-i Ömer ve Hazret-i Ali’ye dönüp müjdeyi verirler: “Onu siz göreceksiniz!” Sonra bir bir vasıflarını tarif ederler ki bu işaretlerden biri avucunun içindeki gümüşi beyazlıktır

“Aşık için zaman geçmez” derler ama aradan yıllar geçer Hani o dakikaları asırlaşan yıllar Efendimiz hayatlarının son soluklarını aldıkları demlerde mübarek hırkalarını çıkarır ve “Bunu Üveys-i Karni’ye verin!” buyururlar

Resullullah’ın (Sallallahü aleyhi ve sellem) dar-ı bekaya göçmelerinin ardından Hazreti Ömer ve Hazreti Ali yollara düşer Veysel Karani’nin izini bulurlar Ahali böylesine şerefli iki kimsenin böylesine köhne bir yeri ziyaretine mânâ veremez Hele “Üveys’i arıyoruz!” cümlesine çok şaşırırlar “O divanenin tekidir” derler “İnsanlardan kaçar Kimseyle konuşmaz kimseye karışmaz Ağladıklarımıza güler güldüklerimize ağlar Neşe nedir bilmez Aradığınız sakın başka biri olmasın!”
Hazret-i Ömer dikkatle dinler “Bilakis!” der “Aradığımız o olmalı!”

Karenliler iki şanlı sahabenin önüne düşer onları Arne Vadisi’ne getirirler Veysel Karani’yi namaz kılarken görürler Develer akıllı uslu dolanmakta çobanlarını üzecek hareketlerden sakınmaktadırlar Namazı biten Üveys misafirlerine döner “Hoşgeldiniz!” der Hazret-i Ömer önce müsafaha eder sonra gülümseyerek sorar “Kimsin sen?”
- Abdullah! (Allah’ın kulu)
- Evet hepimiz Abdullah’ız ama seni ne diye tanırlar?
- Üveys derler
- Sağ elini açar mısın?
Açar Efendimiz’in belirttiği işaret ayan beyan ortadadır Büyük sahabe “Ben Hattapoğlu Ömer’im” der “Arkadaşım Ali bin Ebu Talip!”
Vadiyi kısa ama mânâlı bir sessizlik kaplar Sükutu yine Hazreti Ömer bozar: - Efendimiz sana selâm ettiler ve mübarek hırkalarını gönderip buyurdular ki “Alıp giysin ümmetime dua etsin!”

Ya sizi bana ALLAH gönderdi...
İnanın çok mutluyum.
Allah sizden bin kere razı olsun !..

cümlemizden RABBİM razı olsun
yorumunuza teşekkür ederim